rozdział 11 " Mam siostrę?"

Podczas kolacji rozmawialiśmy o moim śnie, przepowiedni i misji.
- Chyba wiem kim może być ta dziewczyna- Powiedziała Thalia.
- Jeśli myślisz o tym samym co ja...- Zacząłem.
- Nie myślisz poważnie. Prawda?- Spytał Grover. No tak on doskonale wie o czym myślę.
- Hej może nam powiecie o czym myślicie?- Spytała Ann. Ona, Emi i Josh, przyglądali nam się zaciekawieni.
- Myślimy, a raczej oni myślą, że..., że ta dziewczyna...no..., no...ona...,ona- Grover zaczął się jąkać.
- Ona co?!- Josh nie wytrzymał.
- Ta dziewczyna może być...no...ona- Thalia też nie mogła tego powiedzieć. Nie mogłem wytrzymać. Oni zachowują się tak, jakby to chodziło o nich. Pękłem.
- Ona może być moją siostrą!- Krzyknąłem i wyszedłem. Pobiegłem do mojego miejsca za wodospadem. Chciałem pobyć sam. Czy to możliwe? W końcu dlaczego Posejdon tak się martwi o moje zdrowie? Nie jestem jego jedynym synem, ale moja mama innych dzieci nie ma. Postanowiłem do niej zadzwonić i się spytać. Wrzuciłem drachmę do źródełka za wodospadem.
- O Iris Bogini tęczy, przyjmij  moją ofiarę i połącz mnie z Sally Jackson na Manhattanie- Powiedziałem i już po chwili pojawił się obraz mojej mamy. Siedziała sama w  kuchni i jadła kolację.
- Cześć mamo!
- Percy! Tak się cieszę, że jesteś! Czemu się tyle nie odzywałeś?- Wiedziałem, że to powie. Na szczęście nie widziała kul.
- Nic takiego. Byłem trochę zajęty. Muszę Ci coś powiedzieć, a właściwie o coś zapytać-Powiedziałem.
- O co?- Spytała, a mnie opuściła odwaga. Powiedziałem jej jednak o moich myślach.
- Percy...za...zanim się urodziłeś straciłam przytomność. Obudziłam się w szpitalu z tobą obok, ale....Percy... wydawało mi się, że...że zanim zemdlałam słyszałam płacz dziecka. Nie wiem, czy...- Rozpłakała się, a ja byłem temu bliski. Możliwe, że mam siostrę bliźniaczkę! Przecież jakbym się urodził przed nią, a ona w szpitalu!
- Percy była ze mną siostra, ale mówiła, że mi się zdawało. Teraz ty mi mówisz takie rzeczy i sama nie wiem co myśleć- Wciąż płakała.
- Nie... nie płacz- Miałem gule w gardle. Ledwo mówiłem. - Obiecuję, że odkryję prawdę. Nie martw się.
- Percy uważaj na siebie- Powiedziała i zerwała połączenie, a po moim policzku spłynęła pierwsza łza od wielu lat.
Nie wiem ile siedziałem w mojej skrytce i płakałem. Przecież mogłem być na jej miejscu! Ciekawe czemu siostra mamy okłamała ją. Jak moja siostra sobie poradziła. Teraz wszystko stało się jasne. Tylko skoro Posejdon wiedział o wszystkim to czemu nic nie powiedział? Może właśnie nie wiedział. Możliwe, że się tylko domyślał jak ja. Przecież był z moją mamą blisko.
- Percy?- Pojawiła się Annabeth. Kiedy dostrzegła moją twarz, przeraziła się.- Co się stało?
- Rozmawiałem z mamą- Opowiedziałem jej wszystko. Od moich przypuszczeń, przez rozmowę z mamą, do potwierdzającego podsumowania. Kiedy skończyłem, przytuliła mnie.
- Nie wiem co powiedzieć. Myślałam, że to tylko tak wygląda. Teraz rozumiem czemu siedziałeś tu przez trzy godziny...
- Trzy godziny?- Nie zdawałem sobie sprawy, że tak długo tu siedziałem.
- Tak jest dwudziesta pierwsza. Nie chciałam, żebyś tu spał.
- Ann ja... ja nie wiem co robić. Mam siostrę bliźniaczkę, którą zresztą według przepowiedni znajdę. A te dwa ostatnie wersy...
- Nie martw się- Pocałowała mnie.
- Ann...- Zacząłem.
- Cicho- Powiedziała i zaczęła namiętnie całować. Odwzajemniłem pocałunek, ale i tak nie mogłem nie myśleć o tej dziewczynie, mojej siostrę.
- Chodź, musisz się wyspać. Jutro będziemy na miejscu, a już nie długo znajdziemy ją i będzie dobrze. Okay?
- Okay- Pomogła mi wstać i poszliśmy do mojej sypialni. Ann weszła ze mną. Położyłem się, a ona usiadła obok. Zaczęła gładzić mnie po głowie i szeptać uspakajające słowa. Nie wiem kiedy zasnąłem.