rozdział 1 "Zakończenie roku i powrót do obozu"

Dziś w końcu zobaczę Ann. Nie mogę się doczekać. Widywaliśmy się w ciągu roku co miesiąc, ale ostatnio rzadziej. Ona kończyła pracę na Olimpie, a ja poprawiałem oceny. Zaskoczyło mnie, że ten rok tak szybko minął. Poznałem nowych przyjaciół Emilii i Josh'a, również są herosami. Ona jest córką Apolla, a on synem Hefajstosa. Bardzo ich lubię. Razem walczymy z potworami. Na początku ataki były rzadko. W ciągu trzech miesięcy jakieś trzy razy. Stopniowo się nasilały. Teraz walczymy z nim co najmniej pięć razy dziennie. Jestem wykończony, bez Emilii i Josh'a dawno bym nie żył.
- Percy wstawaj, spóźnisz się na zakończenie roku!!! - Usłyszałem głos mamy.
- Już idę- Wstałem i poszedłem się ubrać.  Kiedy wyszedłem z domu od razu spotkałem moich przyjaciół.

-Hej! -  Powiedzieli.
-Cześć! Dziś nasz wielki dzień. Cieszycie się? Ja bardzo!!!
- Percy jedziesz do obozu już szósty raz, niedługo skończysz siedemnaście lat, a zachowujesz się jak dziecko pierwszy raz na zjeżdżalni. - Powiedziała Emilii.
-Stary ona ma racje, uspokój się.
- Dziś spotkam moją Ann i Grovera, braci Hood, może Thalię, Nica i Tysona i...
-Uspokój się!!!- Krzyknęli jednocześnie więc się już nie odzywałem.
Zakończenie roku trwało wieczność. Myślałem, że już nigdy się nie skończy. Kiedy wychodziliśmy ze szkoły musiałem spotkać Violettę.
- Hej ciasteczko to gdzie się spotykamy? - Zapytała tym swoim przesłodzonym, lekko piskliwym głosikiem.
- Viola weź spadaj. On jest zajęty, zrozum i pogódź się z tym. - Powiedziała moja przyjaciółka.
- Zazdrosna jesteś i tyle. To moje ciasteczko i żadna laleczka tego nie zmieni!!!- Krzyknęła i chciała mnie objąć, ale ją odsunąłem.
- Odwal się. Mam najpiękniejszą, najmądrzejszą, najsłodszą, najcudowniejszą, najlepszą...
- Dobra stary, bo będziemy tu stać do rana- Odezwał się Josh.
- Chodzi mi o to, że kocham Ann i nikt ani nic tego nie zmieni.
- Zobaczymy- Powiedziała i odeszła.
Poszliśmy na przystanek, z którego miał nas odebrać Argus. Kiedy już dochodziliśmy do umówionego miejsca zobaczyliśmy trzy mantikory i Minotaura. Przyznam Minotaur nie zrobił na mnie wrażenia, pokonałam go już nie raz, ale trzy mantikory? Trudno będzie bo jest przewaga liczebna, ale damy radę. Staliśmy ramię w ramię. Odetkałem orkan'a, Emilii trzymała już łuk w ręce, który pojawił się znikąd ( prezent od ojca), a Josh coś majstrował z przedmiotów wyciągniętych z magicznego pasa na narzędzia (Hefajstos również rozdaje prezenty). Walczyliśmy tyle razy, że wiedzieliśmy co robić. Rzuciłem się na Minotaura, a moi przyjaciele rozpraszały mantikory. Na razie szło gładko. Wylądowałem na jego karku i ciąłem orkanem jego łeb. Po chwili został tylko pył. Moim przyjaciołom szło dobrze. Kiedy zobaczyli, że skończyłem ruszyli, na swoje potworki. Ja miałem lewą, Josh prawą, a Emilii środkową. Tu zaczęły się nasze kłopoty. Byłem wykończony. Orkan stawał się coraz cięższy, lepiłem się od potu, a świat powoli zaczynał wirować. Ostatnio coraz  szybciej się męczę. Potrzebuję wakacji, ale jeśli jest się herosem to jedyne co mogę to tylko pomarzyć o długim odpoczynku. Nagle świat mi się rozmazał. Poczułem pulsujący ból w klatce piersiowej. Spojrzałem na nią i to był mój błąd. Zrobiło mi się słabo. Cała koszulka była rozerwana i lepka od czerwonej, ciepłej cieczy, wylewającej się z mojej klatki. Ostatnie co pamiętam to przerażone krzyki, pył, i zapłakana twarz mojej dziewczyny. Potem był tylko ból i ciemność.

_________________________________________________________________________________

Pierwszy rozdział napisany. Jeśli ktoś go przeczyta to proszę o komentowanie. Wiem, że krótki, ale obiecuję będą dłuższe.
~ Nati ~