rozdział 24 ~ seria 2

*Posejdon*

    Nie mogę uwierzyć w to co przed chwilą wyjawiły mi moje dzieci. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić przez co przechodził Percy! To musiał być dla niego prawdziwy koszmar, a on jeszcze nigdy nikomu nie pisnął nawet słowa! Kiedy tylko go pomszczę, porozmawiam z nim, szczerze. Zero sekretów, zatajania prawdziwych informacji, minimalizowania itp. Nie znam prawie moich dzieci, ta sytuacja zmieni wszystko. Od dzisiaj będę szczerze i na każdy temat z nimi rozmawiał, chcę je poznać oraz pomóc im w zapomnieniu o przykrych wydarzeniach.
    Z hukiem wpadam do sali tronowej i zauważam, że znajdują się w niej wszyscy ważniejsi bogowie. Ich wzrok skupia się na mnie.
- Coś się stało bracie?- pyta się mnie Zeus, oj ja mu już wygarnę.
- Czy coś się stało? Nie... tylko synalek twojej żony i Aresa lub twój, bo to jest nieokreślone, zniszczył dzieciństwo i psychikę mojego syna, który uratował nas wszystkich!!!- wrzeszczę. Wszyscy zamierają, czuję jak się we mnie gotuje. Zeus patrzy na mnie z szokiem, ale i z oburzeniem!
- Proszę zostawić mnie, Posejdon, Aresa, Herę i Atenę samych- mówi po chwili. Wszyscy niewymienieni wychodzą. Czuję jak mój gniew wzrasta, zaczynam tracić kontrolę.
- Jak śmiałeś wyjawić naszą tajemnicę?!- wrzeszczy Zeus.
- Umowa, była taka, że wy będziecie pilnować swojego bachora aby nikomu nie zrobił krzywdy, zwłaszcza naszym dzieciom!
- Właśnie! O ile mi wiadomo nikomu krzywda się nie stała!- do rozmowy włącza się Hera.
- Nikomu krzywda się nie stała?! A Percy to kto?! Zabawka?!
- O co Ci.... Nie... Percy, on...- Atena już rozumie i robi wielkie oczy.
- Kiedy?- pyta.
- Kiedy? Wtedy kiedy, był dzieckiem w wieku około 7 lat, przez cały rok, co noc- odpowiadam.
- Chwila... Percy Jackson, wybawca Olimpu, chłopak, który MNIE pokonał, on... hahaha- Ares zaczyna się śmiać, ale jednak szybko przestaje i zaczyna się krztusić i dusić.
- Posejdonie przestań!- słyszę głos Hery, olewam go.
- Dobra... przepraszam!- wrzeszczy Ares, przestaję go podtapiać.
- Macie coś z tym zrobić. Ukarać go. Poddać torturom! Wynagrodzić Percy'emu stracony rok, zniszczoną psychikę i lata niekończących się koszmarów albo osobiście znajdę waszego synalka i zabawimy się w sadystów z Hadesem- informuję ich.
- Dobra! Zereras zostanie skazany na rok tortur u Hadesa na polu kar, zgoda?- pyta się mój brat.
- Rok?
- Rok krzywdził twoje dziecko, więc rok- odpowiada wkurzona Hera.
- Chciałabym zaznaczyć, że Percy miał w tedy siedem lat, zobaczcie ile on przeżył. Bili go i poniżali zarówno Zereras jak i jego pierwszy ojczym z tym, że ten pierwszy go jeszcze krzywdził. Drugi był śmiertelnikiem i trafił już na pola kary, lżejsze, teraz czas na gorsze dla waszego syna- mówi Atena.
- Niech Ci będzie, ale Zereras i nasza rozmowa ma pozostać między nami- kończymy. Postanawiam udać się do Percy'ego, pocieszyć go.
- Posejdonie- słyszę głos matki Ann.
- Tak?
- Przykro mi, nie wiedziałam. Kiedy skończysz rozmawiać z Percy'm może... spotkalibyśmy się?- pyta.
- Pewnie sówko- uśmiecham się i ją całuję.

*Percy*

Po co masz żyć? Jesteś tylko pionkiem w grze bogów. Zabij się i zacznij życie od nowa, wykąpiesz się w rzecze zapomnienia i odrodzisz się na nowo. W końcu dowiesz się co to prawdziwe życie, bez strachu, uciekania, misji. Pozbędziesz się wspomnień. Zrób to, teraz! Skończ ze sobą. Wystarczy kilka nacięć, tylko parę, a zapomnisz o dręczących Cię wspomnieniach. Tylko kilka ran, a uwolnisz się od misji i przepowiedni.... Został jeszcze jeden ruch, tylko jedno trafne wbicie miecza, przeklętej broni, a odrodzisz się na nowo, wolny od mitologii i złych wspomnień. Zrób to Perseuszu Jacksonie, teraz!

- Nie! Percy coś ty zrobił?!- dobiega do mnie z oddali głos Kamy. Czuję ból w obu rękach, widzę mnóstwo krwi, a moje dłonie, zaciśnięte są na Orkanie, który wycelowany jest w moje serce. Nie mam pojęcia co się stało, słyszałem kobiecy głos, który kazał mi się zabić, ale... to  był trans, nie wiedziałem, że wykonuję jej polecenia!
- Odłóż to głupku!- wrzeszczy moja siostra i wyrywa mi broń z rąk.
- Coś ty sobie myślał?- pyta się mnie, w tym samym momencie wciskając czerwony guzik i starając się zatamować krwotok z moich ran.
- Ja... nie wiem to... głos...trans...- patrzy na moje rany przerażona.
- Gaja...- spogląda na drugą rękę.
- Uranos...- patrzy na mnie, widzę w jej oczach przerażenie.
- Oni, ona tobą zawładnęła. Omal się przez nią nie zabiłeś, a jak Apollo zaraz tu nie przyjdzie to jej się to uda. Sorki już myślałam, że sam to zrobiłeś... znaczy, że bez ich... wiesz o co mi chodzi- mówi. Przyciska jakiś materiał do moich ran, ale ja już tracę wzrok, zaczynam zagłębiać się w ciemność.
- Percy do cholery nie zasypiaj!- krzyczy rozhisteryzowana Kamila.
- Co...? o [cenzura]!- słyszę jeszcze głos Apolla i mdleję.
_________________________________________________________________________________

Nowy rozdział może w tym tygodniu, raczej tak. Proszę o opinie, komentarze. Pozdrawiam
~Nati~