Rozdział 2~ seria 2

*Percy*

Dwie godziny później budzą się Charles i Rossie. Elfka przejmuje ode mnie małą i razem z synem Hefajstosa rozkazują nam, byśmy pośli spać. Podaję Jasonowi magiczną poduszkę, bo wiem, że chłopak nie zaśnie, a sam że strachem zamykam oczy.

Znajduję się w sali szpitalnej. Przede mną, na łóżku leży czarnowłosy chłopiec, około 6/7lat. Ma zamknięte oczy, ale niespokojny oddech. Śni mu się pewnie koszmar.
- Jak się czujesz Percy?- Chłopiec się budzi. Do sali wchodzi TO COŚ, czego w życiu nie nazwę człowiekiem. Chcę krzyczeć, obudzić się. Wiem co będzie się działo dalej i nie chcę na nowo do tego powracać. Młodszy ja nie wie jeszcze co go czeka... TO podeszło do dziecka położyło mu rękę na ramieniu. Chłopiec nie odpowiada, patrzy pustym wzrokiem w sufit. Samotna zła spływa mu po policzku.
- Wiesz co mały? Wiem jak poprawić Ci humor- Mówi TO i obleśnie przytula młodszego mnie. Kiedy TO zaczyna całować i macać chłopczyka, dzieciak się wyrywa. Chce krzyknąć, ale TO COŚ  wciska mu jakąś szmatę w usta. Nie chcę na to patrzeć. Odwracam wzrok, ale i tak po chwili słyszę stłumiony krzyk chłopczyka spowodowany gwałtownym wsunięciem się TEGO CZEGOŚ do jego tylnej części ciała. Zatykam sobie uszy i wrzeszczę, co powoduje, że i krzyk młodszego mnie się podnosi i roznosi się echem po mojej głowie. Nagle wszystko cichnie. Z niepokojem odwracam się i widzę... Bogowie! Ten [cenzura] wciska swojego "przyjaciela" do buzi chłopczyka. Tamten się dławi, zdesperowany gryzie TO tego CZEGOŚ. [Cenzura] wali dzieciaka w brzuch. Młodszy ja zwija się z bólu, a z jego ust wypływa krew. [Cenzura] zapina rozporek i nachyla się nade mną.
- Jeśli tylko piśniesz słówko o tym co się tu wydarzyło to zrobię to samo twojej matce i tobie. Będę was oboje tłukł i robił to co tobie przed chwilą. Kapujesz ty [cenzura] [cenzura]? Wali jeszcze raz młodszego mnie, a po mojej głowie rozchodzi się  krzyk chłopczyka. 

Budzę się z krzykiem, który szybko tłumię.


*Kamila*

Właśnie się obudziłam. Razem z Leo mamy pełnić wachtę. Charles i Rossie już zasnęli. Nagle słyszę stłumiony krzyk Percy'ego. Podchodzę do niego i...
- Leo, idź spać- Mówię bardzo dobitnym i zestresowanym głosem. Wystarczy jedno, krótkie spojrzenie na syna Posejdona i chłopak od razu kładzie się i zamyka oczy. Mój brat jest roztrzęsiony. Trzęsie się cały, z jego oczu obficie płyną łzy, z jego gardła wydobywają przyciszone jęki jego oczy są pełne czystej udręki. Przytulam go.
- Percy, co się stało?- Pytam. Chłopak tylko się we mnie wtula.
- Ej! Żadnych tajemnic!- Mówię.
- K...Kam... ja...ja...nie...nie potrafię...- Ledwo mówi, jąkając się. Postanawiam ułatwić mu trochę zadanie.
- Przyszłość?- Kręci przecząco głową
- Przeszłość?- Kiwa potwierdzająco.
- Tortury...?- Kręci przecząco na "nie".
- "Wypadek" Connie?
- Kam... proszę...- Mówi łamliwym głosem. Patrząc jak cierpi wiem, że nie chodzi mu o kuzynkę. Musiało coś się stać, coś co głęboko zapadło mu w pamięć...
- Percy... ja wiem, że ty nie chcesz o tym mówić, ale proszę, powiedz. Jesteśmy rodzeństwem, bliźniakami, musimy trzymać się razem. Opowiedz o tym, wyrzuć to w końcu z siebie! Pomogę Ci...- Chłopak ciężko dyszy, poddusza się.
- Dobrze...- Wzdycha po dłuższej chwili. Odchylam się delikatnie, by spojrzeć na jego twarz, oczy.
- T... to się zaczęło po wypadku...
- Wtedy jak spędziłeś tam rok?- Pytam. Szepczemy, by nikt nas nie usłyszał. Mój brat kiwa potwierdzająco głową.
- Gdyby... gdyby chodziło tylko o Connie...- Teraz jest już naprawdę w kiepskim stanie.
- O co jeszcze chodziło?- Pytam łagodnie. Odczekuję jeszcze jakiś czas.
- Percy...?
- Tam... w szpitalu... pewne COŚ podszywało się pod...lekarza- Ledwo jestem w stanie go zrozumieć.
- Co masz na myśli mówiąc "COŚ"? Potwór?- Pytam.
- Tego czegoś nie da się nazwać potworem- Mówi. Jego oczy są jak w transie.
- Co "to coś" Ci zrobiło?- Pytam i zaczynam się naprawdę bać. Nastaje cisza. Mam wrażenie, że nawet nasi towarzysze już nie śpią i oczekują odpowiedzi od mojego brata. On po jakiejś dobrej godzinie uspokaja się i porusza ustami.
"Każdej nocy... przychodziło... obmacywało... TO COŚ... ono..."- Znów wybucha. Zaczynam rozumieć i nie podoba mi się to wcale.
- Percy... on Cię... krzywdził?- Pytam. Kiwa głową, a ja czuję jak krew mnie zalewa, jednocześnie jest mi tak żal mojego brata... . On miał wtedy 6/7 lat! Nie wiem nawet, czy wiedział takie rzeczy! Mam ochotę dorwać TO COŚ i zamordować.
- Ktoś o tym wie?- Pytam łamiącym się głosem. Kręci przecząco głową.
- Czemu nikomu nic nie powiedziałeś?
- Po TYM... TO COŚ... bałem się... miałem 6, później 7 lat... straszyło mnie, biło...
- Jak się stąd wydostaniemy, będziemy musieli to powiedzieć, tacie. Ten [cenzura] musi dostać karę- Chłopak kręci przecząco głową, ale ja i tak wiem, że Posejdon dowie się przy pierwszym naszym kontakcie. Musi wiedzieć.
_________________________________________________________________________________

I co? Rozdział kiepski? Sama nie wiem czemu to napisałam. Tworzyłam to w notatniku, w środku nocy,na telefonie. Dopiero teraz to przepisałam i szczerze sama nie wiem co o tym myśleć. Nie wiem jak mogłam zrobić do Percy'emu, ale... już mam pomysł na dalsze przygody. Hm... może jednak przyda mi się przerwa...? Dobra zobaczę. Komentujcie i dawajcie swoje opinie.
Pozdrawiam!
~Nati~

Ps. Nie będę chyba już pisała w swoje imieniny, bo jeśli mam takie rozdziały wstawiać... Bogowie jeszcze taki krótki. Dobra, sorry! Następny będzie lepszy i... z czyjej ma być perspektywy, bo nie wiem. Kompletnie teraz nie myślę. Miłych wakacji!