Miniaturka

   Był ciepły, słoneczny dzień. Półbogowie biegali po Obozie Herosów, śpiewając i wygłupiając się. Na arenie toczyły się walki, a nad zatoką Long Island opalali się leniwsi. Wszystko było idealne, ale nikt nie pomyślałby, że w tym samym czasie, siedemnastoletni heros walczył o życie.
   Chwilę wcześniej Wielka siódemka pokonała Gaję i gigantów. Jak? Młody heros, syn Posejdona, utworzył gigantyczny huragan, który porwał matkę ziemię wysoko w chmury, a jego kumple, Jason i Leo,  odstrzelili Gaję ogniem i błyskawicami. Na sam koniec ich boscy rodzice, Posejdon, Zeus i Hefajstos, wystrzelili w jej kierunku swoje moce. Wszystko niby idealnie, nieprawdaż? Jednego jednak się nie spodziewali. Kiedy matka ziemia zamieniała się w pył, w ostatniej chwili rzuciła klątwę na broń Percy'ego, którą wcześniej odebrała i rzuciła odetkanym Orkanem, trafiając syna Posejdona w pierś. Gaja i giganci zniknęli, ale pozostawili trwały, śmiertelny ślad.
   Annabeth jako pierwsza dobiegła do leżącego syna Posejdona. Leo i Jason, z pomocą przyjaciół, doczołgali się do herosa, aczkolwiek po chwili padli z wycieńczenia. Zapłakani półbogowie starali się zatamować krwotok z rany herosa, ale gdy to zrobili, ciało chłopaka zaczęły pokrywać czarne linie, jego żyły, krew przybrała również ciemny odcień. W tedy zrozumieli, że broń była zatruta. Zabrali ciało syna Posejdona na okręt Argo II i ruszyli do Obozu Herosów. Trójka chłopaków nie odzyskała przytomności, więc to córka Ateny kierowała statkiem. Przy łóżkach chory zebrali się pozostali przyjaciele, Hazel, Piper i Frank, którzy zajmowali się nimi. W końcu dolecieli do celu i wylądowali.
   Chejron i Will momentalnie zajęli się Percy'm, a dwójka dzieciaków od Apolla opiekowała się Jasonem i Leo. W obozie nikomu już nie było do śmiechu. Syn Posejdona był dla wszystkich jak przyjaciel, brat, opiekun, bohater, nadzieja i wybawca. Chłopak, był jak bóg herosów, jak ojciec. Wszyscy go lubili i szanowali. Wiadomość o jego stanie szybo rozbiegła się po obozie i po chwili każdy czekał, zapłakany na informacje, jak dzieci, które mają zaraz stracić ojca. I w tedy pojawiła się ona.
   Thalia Grace, która wraz z łowczyniami właśnie dotarły do obozu, podbiegła do swojej najlepszej przyjaciółki Annabeth. Kiedy córka Zeusa dowiedziała się o wszystkim i upewniła się, że z jej bratem wszystko w porządku, poleciała na pegazie na Olimp, prosić o pomoc Apolla i resztę bogów. Po długiej awanturze, gdzie główną rolę grali Posejdon i Zeus, w końcu zgodzili się i ojcowie Percy'ego, Willa i Nica, przybyli do obozu. Po kilku godzinach spędzonych z Chejronem i Willem przy Percy'm, w końcu wyszli, a herosi otrzymali potwierdzenie, że ich bohater żyje.
   Mijały tygodnie, a nikt nadal nie mógł wejść do syna Posejdona. Chejron nie pozwolił nawet zobaczyć go jego dziewczynie, Annabeth, która nieustannie płakała, przestała jeść i spać. Ciągle tylko siedziała pod drzwiami za którymi znajdował się Percy i powtarzała jego imię, jak amoku. Nikt nie mógł jej z tego wyrwać, z resztą inni też stracili chęć życia. To syn Posejdona dawał im nadzieję, że życie herosa nie musi być przekleństwem, a przeznaczenie i przepowiednie wcale nie muszą okazać się takie straszne jak się mogło wydawać. Teraz to stracili.
   Po miesiącu Chejron nie mógł już znieść widoku Annabeth i wpuścił ją do chorego. Dziewczyna podbiegła do jego łóżka i zaniosła się szlochem. Syn Posejdona wyglądał jak szkielet, był blady i ledwie oddychał. Z bólem otworzył czerwono-morskie oczy z których popłynęła samotna łza. Wziął ostatni wdech, wyszeptał "Annabeth kocham Cię" i umarł. Córka Ateny zaczęła krzyczeć w histerii, centaur szybko podbiegł do niej, Will wezwał wcześniej będących tu bogów, ale było już za późno, Percy Jackson odszedł na zawsze i nikt nie mógł tego zmienić.
   Żałoba trwała już od roku, a obozowicze wciąż nie mogli się otrząsnąć. Tego dnia córka Ateny nie wytrzymała, w pierwszą rocznicę śmierci ukochanego, postanowiła ze sobą skończyć. Podcięła sobie żyły, wzięła garść tabletek i skoczyła do wody. Kiedy umierała usłyszała szept. Głos błagał ją by się obudziła, robił jej wyrzut za to, że to zrobiła, ale i nieskończenie mówił jak bardzo ją kocha. W tedy zobaczyła twarz, tak bardzo znajomą, te oczy, które pokochała i ten irytujący uśmieszek. Teraz jednak był poważny i zmartwiony. Spytał się jej "dlaczego?", a ona odpowiedziała mu " bo Cię kocham Glonomóżdżku". W tedy podpłynęła do niego i go pocałowała. Tkwili tak w pocałunku śmierci, aż w końcu znaleźli się w Elizjum. Zostali razem, na zawsze.
_________________________________________________________________________________

Mam nadzieję, że się podoba. Pozdrawiam i proszę o komentarze, które w chwili obecnej są naprawdę baaaaaaaardzo potrzebne
~Nati~